Kontakt do dr Kay

W pierwszej chwili kobieta zamiera, nie wiadomo z jakiego powodu, jednakże po krótkim wdechu i wydechu bierze się za siebie i zabiera głos.
-Dzień Dobry, czy dodzwoniłam się do Doktor Memengwa Kay? Z tej strony Campbell Alexander z organizacji. Potrzebuję z Panią pilnie porozmawiać...- urywa na moment oczekując odpowiedzi. Kto wie, może już wie o czym musi z Nią porozmawiać i rozmowa pójdzie o wiele łatwiej niż Bell przewidywała?

Spesza się lekko słysząc wzmiankę o "charakterystycznej fryzurze", mimo wszystko każdy ma swój własny gust. Otrząsa się szybko po czym wraca umysłem do czasu obecnego.
- Dzisiaj za dnia miałam dość nieprzyjemnego gościa z prezentem...- urwała na chwilę, kładąc coraz większy ciężar na swoje słowa.- Kartka głosiła, iż jesteś w posiadaniu trzech ampułek krwii Sahir'a Nailah'a.- wzięła głęboki wdech pozwalając potoku słów na zwyczajnie spłynięcie po niej.-Ta osoba wie gdzie znajduje się jedna z ampułek, ale z tego co napisał można wywnioskować, iż napewno nie jest bezpieczna w laboratorium skoro udało mi się włamać do centrali...

Po drugiej stronie słuchawki zapadło przytłaczająco ciężkie milczenie. Gdyby nie cichy, jednostajny szmer pracującego silnika samochodu można byłoby pomyśleć, że doktor rozłączyła się, natomiast kiedy już się odezwała, zrobiła to szeptem i emanując niezwykłym chłodem.
- Do jasnej cholery... pieprzony idiota! Wybacz, to nie o tobie - sprostowała zaraz. Nawet nie zauważyła, jak szybko przeszła z rozmówczynią na 'ty', była tak przejęta, że konwenanse nie grały teraz żadnej roli. - Campbell, powiedz mi, ile godzin temu się to stało? I gdzie teraz jesteś?

Przed powiedzeniem "Czy wciąż tam jesteś?" zatrzymuje ją przekleństwo rzucone ze strony Memengwy, jak widać nawet ona czasem potrafi wyjść z siebie. Charakterystycznie ściągnięte brwi ukazują się w tej samej chwili kied kobieta pyta ją o godzinę i adres.
-...Mniej więcej dwie godziny temu? Jestem obecnie przed knajpą "Upadły Anioł" w Sorresii, organizacja przysłała mi zlecenie na rozprawienie się z kłopotami.- kończy nie będąc pewna o co może chodzić szatynce jednakże po chwili odsuwa od siebie to pytanie.
-Kay, poszperałam troszkę w aktach organizacji, wiem kim jest Kruk. Czy pamiętasz może tą sprawę sprzed lat o wampirze, który pomagał ludziom..?- teraz z jej strony pada pytanie.

Kay oparła głowę o szybę samochodu, by ukryć przed kimś, kto jej towarzyszył, całą gamę emocji, jaka przebiegła po jej zmęczonej twarzy. Zaskoczenie, złość, zniecierpliwienie i teraz niedowierzanie - jak mogła być taka głupia, by nie skojarzyć tego od razu? Właściwie to nie, nie powinna mieć do siebie wyrzutów. Od kilku dób była narażona na stres, nie dosypiała, większość czasu spędziła w drodze, nic dziwnego, że przejęta nerwami nie połączyła z tą sprawą faktów sprzed wielu, bardzo wielu lat.
- Więc to ON nazywa siebie Krukiem, tak...? - wysyczała, wciąż starając się mówić szeptem. - Ostatnie pytanie: czy o tym, co zrobiłam, wie jeszcze ktoś poza tobą?
Błagam... powiedz, że nie. Powiedz, że ta męska franca nie roztrąbiła tego całemu Wschodzącemu Słońcu... Niestety, to wcale nie było pewne.

-Tylko Vivianne- odpowiada krótko zaraz po pytaniu, w tle można słyszeć nasilające się ludzkie głosy.
-Kay, jestem już na miejscu, odezwę się do Ciebie później. Do zobaczenia- zaraz po przekazaniu całej wiadomości Campbell rozłącza się.